Νιώθεις εγκλωβισμένος…!
….Είναι καλοκαίρι,12:00 το μεσημέρι, ο ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, καίει τα πάντα με την ακτινοβολία του, εκτινάσσοντας τον υδράργυρο στα ύψη . Ο τόπος βράζει, η άσφαλτος πυρακτωμένη, μοιάζει έτοιμη να μετατραπεί σ’ ένα πύρινο ποτάμι πίσσας.
Είσαι εγκλωβισμένος/η στο μικρό ασφυκτικό χώρο του αυτοκινήτου σου, παγιδευμένος/η στην κίνηση, χωρίς διέξοδο διαφυγής και βιάζεσαι να φτάσεις στο προορισμό σου. Κοιτάς απεγνωσμένα το ρολόι σου και ο ιδρώτας στάζει ρυθμικά, μουσκεύοντας το ήδη ταλαιπωρημένο από τις σκέψεις κεφάλι σου.
Αδιέξοδο!!….
Αγχώνεσαι…., αναφωνείς απελπισμένα “σε τι έχω φταίξει θεέ μου” και εικόνες από όλες τις ταλαιπωρίες που έχεις υποστεί έως σήμερα, κατακλύζουν το μυαλό σου. Αρχίζεις να θυμάσαι παλιά παρόμοια περιστατικά στην ζωή σου, όπως τότε που έτρεχες για να προλάβεις τις εξετάσεις, διότι είχε αργήσει να έρθει το λεωφορείο σου, ή τότε που είχε στάξει το παγωτό στην μπλούζα σου και σε λέρωσε κι εσύ πέρασες όλο το βράδυ, προσπαθώντας να το κρύψεις από τους γύρω σου, πιστεύοντας ότι η μόνη έννοια τους, ήταν ο λεκές σου! Ή πάλι τότε που τσακώθηκες και ο γεροδεμένος αντίπαλος σου σε ακινητοποίησε και παγιδευμένος, δεν μπορούσες ν’ αναπνεύσεις, αλλά ούτε και να ξεφύγεις …..
Και σιγά σιγά ξεκινάς να νοιώθεις δυσφορία, εγκλωβισμό και τάσεις φυγής. Πανικοβάλλεσαι, το αυτοκίνητο σε περιορίζει απειλητικά και νοιώθεις έλλειψη οξυγόνου. Θέλεις ν’ ανοίξεις την πόρτα και να ξεχυθείς στους δρόμους τρέχοντας, φωνάζοντας με τα χέρια ψηλά… “σώστε με από το μαρτύριο που ζω”!!
…και ξαφνικά η ζωή σου χαμογελάει!
…Και τότε άξαφνα ακούς στο ραδιόφωνο, τις πρώτες νότες από το αγαπημένο σου τραγούδι! Είναι η μελωδία που σε συνδέει με τον πρώτο σου ανέμελο έρωτα!…Ο σκοπός αυτός γεμίζει τα μάτια σου με το γαλάζιο τ’ ουρανού εκείνης της σημαντικής συνάντησης. Ήταν το καλοκαίρι εκείνο της εφηβείας σου, που η αγάπη είχε αρχίσει να ζητάει το μερτικό της στη ζωή σου. Θυμάσαι τα σκιρτήματα στη καρδιά σου, την ανταλλαγή των υποσχέσεων στα βλέμματά σας, ακούς τα πειράγματα των φίλων σου, νιώθεις την αίσθηση της ελευθερίας…
Η ζωή σου χαμογελάει…, η ζωή σου ανήκει…, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα…., είσαι ζωντανός/ή!
Σταματάς το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου! Σιγοτραγουδάς τον αγαπημένο σου σκοπό…, οι αναμνήσεις σε κατακλύζουν… Κλείνεις τα μάτια, αφήνεσαι σ’ αυτή τη γλυκιά αίσθηση ευτυχίας και σκέφτεσαι χαμογελώντας… “τελικά… τι όμορφη που είναι η Ζωή”!!!
Έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος…
…..Αν έχεις φτάσει μέχρι εδώ το διάβασμα, σίγουρα η γλαφυρότητα και η παραστατικότητα του λόγου σε παρέσυρε. Οι λεπτομέρειες των εικόνων, η χρήση της καταγραφής των ήχων, η περιγραφή των αισθήσεων του σώματος, όξυνε την οπτική σου, την ακουστική σου και την κιναισθητική σου αντίληψη, ώστε ο εγκέφαλός σου να πάρει τα κατάλληλα ερεθίσματα, προκειμένου να βιώσει τα γραφόμενά μου ως αληθινά!
Οδηγήθηκες ν’ ανατρέξεις σε μία παλιά εμπειρία από το παρελθόν σου, ανακαλώντας από την μνήμη σου παρόμοια δικά σου περιστατικά, με αποτέλεσμα να σου φανεί πιο οικεία η περιγραφή μου.
Κατάφερα να σου τραβήξω την προσοχή από την πρώτη στιγμή, γιατί ξεκίνησα το άρθρο μου χρησιμοποιώντας μία δυσάρεστη εμπειρία και την περιγραφή ενός επικείμενου κινδύνου, με σκοπό να ταυτιστώ με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την καθημερινότητά μας.
Οι περισσότεροι από εμάς γαλουχηθήκαμε με το αξίωμα πως ζούμε σε μία κοινωνία πολέμου και πως χρειάζεται συνεχώς να εστιάζουμε στην απειλή προκειμένου να επιβιώσουμε. Ο εγκέφαλός μας είναι προγραμματισμένος να αντλεί πρωταρχικά πληροφορίες αποφυγής του κινδύνου, ώστε να βρίσκει λύσεις σωτηρίας. Προκαλώντας λοιπόν, αυτήν τη συναισθηματική εναρμόνιση μεταξύ μας, που συνέβη δια μέσω της αρχικής εξιστόρησης, εμπιστεύτηκες, ανοίχτηκες και οδηγήθηκες σταδιακά να αποδεχτείς και τη μετέπειτα θετική εξέλιξη της ιστορίας, ως μία πιθανή, υγιή έκβαση.
Αναγνώρισε επομένως πώς, χρησιμοποιώντας δυνατά συναισθηματικά στοιχεία, σε προέτρεψα να βιώσεις για λίγα λεπτά, μία γκάμα συναισθηματικών μεταβολών, από τον εγκλωβισμό και την στενοχώρια, ως την απελευθέρωση και την ανακούφιση. Αρχικά ακολούθησες το αδιέξοδο που σου όρισα διά μέσω της περιγραφής μου και ο εγκέφαλός σου αναγκάστηκε να επεξεργαστεί μόνο αυτές τις συγκεκριμένες πληροφορίες, μην δίνοντας περιθώριο σε άλλες λύσεις.
Όταν όμως πρόσθεσα νέα δεδομένα και νέες εποικοδομητικές προοπτικές, τότε άλλαξε όλη σου η αντίληψη για την εξέλιξη της ιστορίας και ανέπνευσες με μία νέα πνοή ελευθερίας!
Αυτή είναι η μεθοδολογία που χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι τραγωδοί, όπου δια μέσω της πλοκής και της ατμόσφαιρας που δημιουργούσαν, παρέσυραν συναισθηματικά τους θεατές, ώστε να ταυτιστούν με τους πρωταγωνιστές και να βιώσουν τους “εγκλωβισμούς” τους. Στο τέλος, ο συγγραφέας έδινε πάντα μία λύση, προκειμένου να προκαλεί τη λύτρωση του κοινού!
Αποφάσισε, ποια είναι η ζωή που θέλεις να ζήσεις!
Χρειάζεται επομένως να κατανοήσουμε, πως εμείς οι ίδιοι αυτοπαγιδευόμαστε σε μία μίζερη κατάσταση, περιορίζοντας την «ιστορία της ζωής μας», μέσα από την σκέψη μας. Όταν δίνουμε στον εγκέφαλό μας να επεξεργαστεί δυσαρέσκεια, τότε θα παράγει το αντίστοιχο. Αν οι πληροφορίες μας είναι αρνητικές, αντίστοιχα θα είναι και τα συμπεράσματα, άρα και η δράση μας.
Αντίθετα, αν προσφέρουμε υγιή στοιχεία προς επεξεργασία, θα λάβουμε και υγιή αποτελέσματα!!
Η ζωή μας πρώτα δημιουργείται στη σκέψη μας και διά μέσω των αποφάσεών μας υλοποιείται και γίνεται η πραγματικότητα μας.
Χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε το Νου μας πώς να επιλέγει πληροφορίες και μέσω ποιών φίλτρων, πώς να τις επεξεργάζεται, ποιές σκέψεις να επιτρέπει να παραχθούν, με γνώμονα κυρίως, ποια είναι η ζωή που θέλει να βιώσει!
…Τελικά είμαστε αυτό που μας επιτρέπουν οι περιορισμοί μας.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν για όσα θεωρούμε δεδομένα κι ας διευρύνουμε τα όρια της Αλήθειας μας, ώστε να μας αποκαλυφθούν Νέοι Προορισμοί στο Ταξίδι της Ζωής μας!!!
