Λέμε συχνά πόσο επηρεαζόμαστε και παρασυρόμαστε από τις σκέψεις μας. Μάλιστα τις περισσότερες φορές θυμώνουμε με τον εαυτό μας γι’ αυτή μας την αδυναμία.
Και κάποιες άλλες φορές νευριάζουμε και τα ρίχνουμε στους άλλους που δεν μας αφήνουν…. ν’ αγιάσουμε. Ή πάλι αν δεν βρίσκουμε κανέναν πρόχειρο στόχο να του τα φορτώσουμε στο τώρα, γυρίζουμε στα παλιά, θυμόμαστε τους γονείς μας, τους δασκάλους μας, κάποιους παλιούς φίλους και καταστάσεις, προκειμένου να επιρρίψουμε την ευθύνη, ώστε να νοιώσουμε καλύτερα.
Κι όλα αυτά μ’ ένα αμφίρροπο τελικό αποτέλεσμα, ως προς την αίσθηση ανακούφισης, που ακόμα κι αν καταφέρουμε να επέλθει, είναι σύντομη και παροδική.
Κάποιος να πληρώσει τα σπασμένα!
Ποιος φταίει όμως, εμείς ή οι άλλοι αναρωτιόμαστε, διότι έχουμε μάθει ότι με το ζόρι, κάποιος πρέπει να πληρώσει!Οπότε ή αυτομαστιγωνόμαστε, παίρνοντας πάνω μας το φταίξιμο για τα πάντα ως καλά παιδιά, ή κανακεύουμε τον εαυτό μας ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Η απάντηση βεβαίως είναι πως δεν φταίει κανείς!!!
Η κάθε κατάσταση, απλώς, είναι αυτή που είναι! Και ο καθένας γύρω μας, όπως κι εμείς άλλωστε, είναι οι επιλογές μας!
Αυτό που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι τι μας εξυπηρετεί, προκειμένου να διατηρούμε την διάθεση που μας ενδιαφέρει!
Θέλουμε ειρήνη, αλλά προκαλούμε μάχη και πόλεμο προκειμένου να την αποκτήσουμε. Ή πάλι θέλουμε μία εσωτερική γαλήνη και ηρεμία, όμως εστιαζόμαστε συνεχώς στ’ αρνητικά των άλλων , των δικών μας αδυναμιών ή κάποιων ατυχών γεγονότων, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε ησυχία.
Σε ό,τι εστιάζουμε την προσοχή μας, αυτό αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός μας και από αυτό αντλεί στοιχεία, προκειμένου να εξάγει συμπεράσματα, ώστε βάση αυτού να δράσουμε.
Που σημαίνει πολύ απλά, πως αν για παράδειγμα, έχουμε μία πεποίθηση, πως κάποιος συνάδελφός μας είναι αγενής, ακόμα κι αν είναι ευγενικός μαζί μας, θα τον περιμένουμε στη γωνία για την μία φορά που θα είναι λιγότερο ευγενικός, ώστε να το κρατήσουμε ως δείγμα και απόδειξη! Και θα πούμε ενδεχομένως θριαμβευτικά στον διπλανό μας «στα έλεγα, προσποιούταν τόσο καιρό, τώρα έδειξε τον αληθινό του εαυτό». ………Και έτσι εκτός από αγενής θα βγει ……και υποκριτής…
Πλάθοντας τέτοιες ιστορίες καθημερινής τρέλας, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ζούμε μέσα στην αμφισβήτηση και την αμφιβολία, που μας εντείνει τις φοβίες μας και μας οδηγεί να μην μπορούμε να ηρεμίσουμε, διότι πιστεύουμε, ότι πρέπει συνεχώς να προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Ας εκπαιδεύσουμε τον νου μας στην δύναμη της ευγνωμοσύνης.
Αντί να εστιάζουμε σε ό,τι μας στεναχωρεί, σε ό,τι μας δυσαρεστεί ή και σε ό,τι μας φοβίζει, ας εστιάσουμε σε όλα αυτά τα σπουδαία που μας έχουν συμβεί και που μας συμβαίνουν!
Ας κάνουμε μία «λίστα ευγνωμοσύνης», καταγράφοντας πρόσωπα, γεγονότα, σκέψεις, από όσα ήδη έχουν γίνει στη ζωή μας.
Ξεκινάμε με είκοσι πράγματα που είμαστε ευγνώμονες.
Σίγουρα στην αρχή, θα μας φανεί δύσκολο.Πιστέψτε με πως την ξεκινάμε με δυσκολία και σύντομα φτάνουμε στα πενήντα με μεγάλη άνεση. Η αίσθηση των τόσο και τόσων σπουδαίων, που συνειδητοποιούμε πως μας συμβαίνει, δίνει μία πραγματική ώθηση ζωής. Όλα αποκτούν νόημα και ουσία κι επέρχεται σύντομα μία αγαλλίαση και μία ανακούφιση, παράλληλα με μία εσωτερική δύναμη πληρότητας. Καταλαβαίνουμε την σημαντικότητα της ύπαρξής μας!
Έπειτα συμφωνούμε με τον εαυτό μας, πως θα συλλέγουμε τρεις στιγμές ευγνωμοσύνης την ημέρα, τις οποίες και θα καταγράφουμε σ’ ένα τετράδιο.
Έτσι μ’ έναν απλό κι εύκολο τρόπο, εκπαιδεύουμε τον εγκέφαλό μας, να προσέχει, να συγκρατεί, ν’ απομνημονεύει και να μνημονεύει, μόνο αυτά που τον εξυπηρετούν, προκειμένου να φέρνει αισιοδοξία κι ευτυχία στη ζωή του.
Η καθημερινότητά μας θ’ αλλάξει σύντομα προς το καλύτερο, μ’ έναν μαγικό τρόπο, διότι θ’ αλλάξει η οπτική μας καθώς και τα στοιχεία προς επεξεργασία, ώστε να εξάγουμε πλέον διαφορετικά, πιο εποικοδομητικά συμπεράσματα, τα οποία και θα μας οδηγήσουν, σε διαφορετική δράση, άρα και σε διαφορετικά αποτελέσματα!
Ας το δοκιμάσουμε!
