Όταν νιώθουμε εγκλωβισμένοι και ζητάμε νέες λύσεις πόσο ανοιχτοί είμαστε να δεχτούμε λύσεις που είναι έξω από το μικρό, κλειστό κουτί των πεποιθήσεών μας;
Συχνά ακούμε πολλούς ανθρώπους ν ’αναρωτιούνται, γιατί δεν αλλάζει η ζωή τους προς το καλύτερο.. Δηλώνουν πως κουράστηκαν να είναι δυστυχισμένοι και ζητούν επειγόντως αλλαγές… Επίσης αγωνιούν και αγχώνονται για ερωτήματα, όπως για παράδειγμα, πού πάμε ως κοινωνία, τι μέλλει γενέσθαι, πού θα καταλήξει ο κόσμος, ποιος θα μας σώσει;
Κάποιοι μάλιστα ψάχνουν απεγνωσμένα τους τρόπους να το καταφέρουν, όμως τελικά, καταλήγουν τις περισσότερες φορές σε λύσεις απλά διαφυγής από την καθημερινότητα κι όχι στην πραγματική εύρεση λύσεως. Και σχεδόν πάντα, μέσα στο γνωστό και γνώριμο πλαίσιο, που τους οδηγεί το πεποιθησιακό τους σύστημα.
….Μα όμως το πεποιθησιακό μας σύστημα, είναι το μικρό ΕΓΩ της προσωπικότητάς μας, από το οποίο ζητούμε και χρειάζεται να ξεφύγουμε! Εκείνο που έχει διαμορφωθεί, μέσα από την κοινωνία, την οικογένεια, το σχολείο…. κι έτσι μπαίνουμε σ’ έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο…..
Όταν λοιπόν αρχίζουν να μας δίνονται οι απαντήσεις με δεδομένα και πληροφορίες εκτός των γνώριμων συνθηκών, με μία διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με την ήδη γνωστή μας σκέψη κι εμπειρία, που μας βγάζει έξω από τη ζώνη άνεσής μας (comfort zone), αντιδρούμε…
Μόλις αντιληφθούμε ότι χρειάζεται μία ριζική αλλαγή στην νοοτροπία μας, μία αλλαγή των συνηθειών μας, μία πειθαρχία στη νέα διαδικασία π.χ. καθημερινός διαλογισμός, ασκήσεις αυτογνωσίας, αλλαγές εκ των έσω, τότε αντιδρά το ΕΓΩ μας, το οποίο παρότι υποφέρει, έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι βολεμένο, έχοντας ως μόνο κριτήριο την επιβίωσή του και ζητάει να παραμείνει στα ίδια. Μάλιστα πιστεύει ότι συνεχίζοντας να πράττει με τον ίδιο τρόπο, τα πράγματα όντως θα αλλάξουν γύρω του!
Εμείς επιλέγουμε τις συνθήκες της ζωής μας!
Έτσι οι άνθρωποι γκρινιάζουν για τις συνθήκες εργασίας τους, για τον τρόπο που τους συμπεριφέρονται, για τις αναταραχές εντός της οικογένειας τους κλπ, αλλά αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι τις συνθήκες τις επέλεξαν οι ίδιοι. Ότι π.χ. οι ίδιοι επέλεξαν την δουλειά τους ή τους φίλους τους, άρα και τις συνθήκες εργασίας ή φιλίας, ενώ θα μπορούσαν ν’ αρνηθούν και να επιλέξουν κάτι άλλο. Ή πως οι ίδιοι δημιούργησαν ή προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους, το πιθανό αρνητικό περιβάλλον π.χ. στην οικογένεια τους.
Συνήθως επειδή έχουν αισθανθεί μικροί και αδύναμοι, κάτω από ανάλογες συμπεριφορές, κατά την διάρκεια της παιδικής ή εφηβική τους ηλικίας, τις ξεσηκώνουν και τις χρησιμοποιούν, «όπου τους παίρνει», θέλοντας κι εκείνοι με την σειρά τους, να νοιώσουν για λίγο «ισχυροί» και «δυνατοί».
Αυτά συμβαίνουν διότι είμαστε πεπεισμένοι ότι ζούμε σε μία πραγματικότητα κοινωνίας «τύπου πολέμου», που προάγει το μοντέλο «πολεμιστής» και δια μέσω της μίμησης και της προσομοίωσης, ζητάμε να το αντιγράψουμε.
Έτσι χωρίς να το συνειδητοποιούμε, γινόμαστε αναμεταδότες και φορείς, των βλαβερών πληροφοριών και συνθηκών, που οι ίδιοι απεχθανόμαστε, φοβόμαστε ή ζητάμε να αποφύγουμε, μεταφέροντας ασυνείδητα, τους ίδιους καταστρεπτικούς ιούς συγκεκριμένων συμπεριφορών (μιμίδια), στο περιβάλλον μας…..κι ο χορός της διαιώνισης του εσφαλμένου καλά κρατεί….
Το ένστικτο της επιβίωσης… το πιο ζωτικό κίνητρο!
Δεδομένο είναι ότι ο άνθρωπος έχει πρωταρχική εντολή από το σύμπαν, την επιβίωση. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ένα ζωτικό κίνητρο, που εδρεύει στον πρώτο ιστορικά διαμορφωμένο εγκέφαλο, τον ερπετικό. Έτσι πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε σ’ ένα συνεχή κίνδυνο, ψάχνουμε διαρκώς διεξόδους προκειμένου να νικήσουμε τον εκάστοτε αόρατο εχθρό, δια μέσω γνώριμων στρατηγικών/συμπεριφορών επιβίωσης.
Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να αναγνωρίσει το αφηρημένο και χρειάζεται να το κάνει συγκεκριμένο. Έτσι οποιαδήποτε νέα εμπειρία τη συνδέει με παλιά γεγονότα που ανακαλεί από τη μνήμη του, για να μπορεί να έχει σημεία αναφοράς προκειμένου να βγάλει ένα συμπέρασμα και να αποφασίσει πώς θα δράσει. Μένουμε λοιπόν πιστοί στις παλιές, πρωταρχικές μας πεποιθήσεις.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να εγκλωβιζόμαστε σε παλιές εμπειρίες μας, που μας έχουν προκαλέσει κάποια δυνατά συναισθήματα. Έτσι αν για παράδειγμα, κάποιον τον δάγκωσε ένας σκύλος όταν ήταν μικρός, τότε κάθε φορά που βλέπει στη ζωή του σκύλο, νιώθει πως βρίσκεται σε κατάσταση ψευδοκινδύνου και τον κλωτσάει ή τον διώχνει. Παρότι μάλιστα δεν είναι όλοι οι σκύλοι επιθετικοί, με την συμπεριφορά του, ο ίδιος, αυξάνει τις πιθανότητες να του επιτίθενται.
Επιβιωτής… ο δυνάστης με το αγγελικό πρόσωπο!
Έτσι λοιπόν, αυτός ο εαυτός, ο ονομαζόμενος και «επιβιωτής», προτιμά σε καταστάσεις ψευδοκινδύνου, ν’ ακολουθεί το γνωστό δοκιμασμένο μοντέλο που, αν και δεν τον καθιστά ευτυχισμένο, τον έχει κάνει να επιβιώσει έως σήμερα. Μ’ αυτό το σκεπτικό, ακολουθεί οικείους για εκείνον, ρόλους (π.χ. αφεντικά σαν τον αυστηρό πατέρα του ή σύζυγο σαν την επικριτική μητέρα κλπ), διότι πιστεύει ότι έχει την εμπειρία που θα τον βοηθήσει να ανταποκριθεί στις συγκεκριμένες συνθήκες, έστω κι αν είναι δύσκολες. Ζει επομένως σε μία οξύμωρη κατάσταση στην οποία, ενώ ζητάει αλλαγή, τελικά δεν προχωρεί σε καμία αλλαγή, από την ανασφάλεια που του προκαλεί η φοβία προς το καινούργιο, το μη χαρτογραφημένο.
Γι’ αυτό το λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι, καθώς φοβούνται τις μεγάλες αλλαγές, ζητούν ν’ αλλάξουν την ζωή τους απλά συνεχίζοντας να κάνουν τα ίδια πράγματα…
Τέρμα στην ανακύκλωση του παρελθόντος μας!
Όμως, αν ανοιχτούμε μ’ εμπιστοσύνη στο σύμπαν, αν ακούσουμε την καρδιά μας και όχι την λογική μας που οδηγείται από τη σκέψη μας, όλα θ’ αλλάξουν. Διότι η σκέψη ανήκει στο παρελθόν. Αναρωτηθείτε…. μπορείτε να σκεφτείτε, κάτι που δεν ξέρετε; Όχι βέβαια, διότι η σκέψη παίρνει στοιχεία από τα γνώριμα πεδία του παρελθόντος, που εμπεριέχουν όλες τις φοβίες και τις προσδοκίες και τα προβάλλει στο μέλλον!
Αναλογιστείτε πως όταν φτιάχνουμε στόχους για το μέλλον μας, εκείνη την στιγμή, η σκέψη μας συνθέτει μόνο γνώριμα δεδομένα, βάση των εμπειριών μας. Άρα εφόσον σκεφτόμαστε με στοιχεία του παρελθόντος, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι να ανακυκλώνουμε πάντα, το ίδιο το παρελθόν μας!!
Ας γνωρίσουμε λοιπόν κατ’ αρχήν ποιοι είμαστε, τι θέλουμε (χωρίς περιορισμούς), ας το επικοινωνήσουμε (χωρίς φόβο), ας πιστέψουμε στον κβαντικό κόσμο των πιθανοτήτων, ας συντονιστούμε, ας δονηθούμε στο πρότυπο ζωής που επιλέξαμε και συνειδητά, μ’ εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και το σύμπαν, ας προκαλέσουμε τις Ιδανικές συνθήκες προκειμένου να εκφράσουμε και να εκδηλώσουμε μια Ιδανική Ζωή!
Ας βγούμε στο Άγνωστο, με θάρρος και αποφασιστικότητα…..κι ας αφήσουμε τους νόμους της επιστήμης των δονήσεων να λειτουργήσουν υπέρ μας!!!
